მიგრაციის ფენომენი მნიშვნელოვან გავლენას ახდენს საზოგადოების სხვადასხვა სფეროზე, მათ შორის ონკოლოგიურ სამედიცინო მომსახურებაზე. იტალიაში 5 მილიონზე მეტი მიგრანტი ცხოვრობს, რაც მოსახლეობის 8.6%-ს შეადგენს (ზოგიერთ რეგიონში, როგორიცაა ვენეტო, ეს მაჩვენებელი 10%-ს აღწევს). ამიტომ განსაკუთრებული მნიშვნელობა ენიჭება ამ მოწყვლადი ჯგუფისთვის სამედიცინო მომსახურებაზე ხელმისაწვდომობის საკითხის განხილვას.
პირველად, AIOM-ის (იტალიის ონკოლოგიური მედიცინის ასოციაცია) და AIRTUM-ის (იტალიის სიმსივნეების რეესტრის ასოციაცია) მიერ მომზადებულ “კიბოს სტატისტიკა 2024” ანგარიშში განხილულია კიბოს შემთხვევები იტალიაში მიგრანტთა შორის. ეს კვლევა მნიშვნელოვანი ნაბიჯია ჯანდაცვის უთანასწორობის გაგებაში და სტრატეგიების ორგანიზებაში, რათა უზრუნველყოფილ იქნას სამედიცინო მომსახურებაზე თანაბარი ხელმისაწვდომობა.
მიგრანტთა შორის კიბოს შემთხვევების სიხშირე ზოგადად ნაკლებია იტალიელ მოქალაქეებთან შედარებით, მაგრამ არსებობს მნიშვნელოვანი გამონაკლისები. განსაკუთრებით, ვირუსული წარმოშობის სიმსივნეები, როგორიცაა ღვიძლის ან საშვილოსნოს ყელის კიბო, უფრო გავრცელებულია მიგრანტებში, რომლებიც გარკვეული გეოგრაფიული რეგიონებიდან მოდიან. ეს შეიძლება აიხსნას სოციალურ-ეკონომიკური ფაქტორებით და ცხოვრების სტილის განსხვავებებით, ასევე “ჯანმრთელი მიგრანტის ეფექტით”, რომლის მიხედვითაც ემიგრანტები, როგორც წესი, უკეთეს ჯანმრთელობას ფლობენ თავიანთ ქვეყანაში დარჩენილ თანამემამულეებთან შედარებით. თუმცა, არარეგულარული მიგრანტებისა და დროებით მყოფი მოქალაქეების შესახებ მონაცემების ნაკლებობა ართულებს სიტუაციის სრულ ანალიზს.
კრიტიკული პრობლემაა დაგვიანებული დიაგნოზი და სკრინინგზე ხელმისაწვდომობის სირთულეები. მიგრანტთა შორის სკრინინგის პროგრამებში მონაწილეობა დაბალია, რაც ხშირად ენობრივი ბარიერებით, კულტურული განსხვავებებით და ჯანდაცვის სისტემის შესახებ ინფორმაციის ნაკლებობით არის განპირობებული. ეს იწვევს დაავადების გვიან სტადიაზე აღმოჩენას, რაც ამცირებს მკურნალობის ეფექტურობას და ზრდის სიკვდილიანობას.
გარდა ამისა, მიგრანტებს ხშირად აქვთ შეზღუდული წვდომა ჯანდაცვის სერვისებზე, განსაკუთრებით არარეგულარული სტატუსის მქონე პირებს. ეს ქმნის ბარიერებს როგორც პრევენციულ, ასევე სამკურნალო მომსახურებაზე ხელმისაწვდომობისთვის, რაც კიდევ უფრო ამძიმებს მათ ჯანმრთელობის მდგომარეობას.
ამრიგად, აუცილებელია ჯანდაცვის სისტემის ადაპტაცია, რათა უზრუნველყოს მიგრანტებისთვის თანაბარი და კულტურულად შესაბამისი სამედიცინო მომსახურება. ეს მოიცავს ენობრივი და კულტურული მედიანტორების ჩართვას, ჯანდაცვის პროფესიონალების ტრენინგს მრავალფეროვნების მართვაში და მიგრანტთა მიმართ სპეციალიზებული პროგრამების განვითარებას, რათა გაუმჯობესდეს მათი წვდომა სკრინინგსა და მკურნალობაზე.
მხოლოდ ასეთი ყოვლისმომცველი მიდგომით შეიძლება შემცირდეს ჯანდაცვის უთანასწორობა და უზრუნველყოფილ იქნას, რომ ყველა ადამიანს, მიუხედავად მათი წარმოშობისა, ჰქონდეს თანაბარი შანსი ჯანმრთელობის დაცვისა და კეთილდღეობის მისაღწევად.
