In memoria di Papa Francesco
Khatuna Sharadze – 21 aprile 2025
Traduzione italiana: Shorena Kikvadze
Appena ho aperto gli occhi stamattina, ho letto una brutta notizia: il Papa Francesco è morto all’età di 88 anni…
Durante la settimana di Pasqua, a quell’età composta da due otto, è passato all’eternità l’uomo che amavo.
Sette anni fa ho lasciato la Georgia insieme a mia figlia di quattro anni. Ho attraversato giorni, mesi e anni difficili, ma ora sono solo ricordi…
Dopo tre mesi dal mio arrivo, già vivevo illegalmente nel paese. È un periodo pieno di paura, in cui esisti ma è come se non esistessi. Non hai diritto a nulla, tutte le porte – ufficiali e non – sono chiuse per te. L’unica cosa a cui l’illegalità non ti impedisce l’accesso è l’iscrizione del figlio all’asilo o a scuola. In Italia, anche i minori senza documenti hanno diritto all’istruzione.
All’epoca non conoscevo la lingua e non capivo nulla del modo di vivere in questo paese.
Ricordo che mi venne una domanda riguardo a questo processo apparentemente contraddittorio e chiesi ad altri georgiani:
“Com’è possibile? Se legalmente non esisto nel paese, come può essere possibile registrare mia figlia a scuola?”
Mi risposero che era grazie al Papa, che era stato proprio per volontà del Papa di Roma che ai bambini senza documenti venivano garantiti l’accesso ai servizi sanitari e all’istruzione.
Da allora, nel mio cuore, ho amato silenziosamente il Papa del mondo cattolico, l’uomo che ha dato a mia figlia, in un mondo di 8 miliardi di persone, la possibilità di avere un futuro!
Riposa nella luce, Papa di Roma, ti ho voluto bene – io, un’emigrata smarrita nelle molecole dell’estraneità e della mancanza di patria, che vive nel tuo paese!
Riposa in pace, Papa di Roma. Che Dio benedica il tuo paese e il tuo popolo!
In Georgiano:
დილით თვალები გავახილე თუ არა ცუდი ინფორმაცია წავიკითხე, – რომის პაპი ფრანცისკე 88 წლის ასაკში გარდაიცვალაო… აღდგომის კვირას, ორი რვიანის ასაკში, უსასრულობაში გადაინაცვლა კაცმა, რომელიც მიყვარდა.
შვიდი წლის წინ საქართველო, ოთხი წლის შვილთან ერთად დავტოვე. რთული დღეები, თვეები და წლები გადავიდატენ, თუმცა ახლა ისინი მხოლოდ მოგონებებია…
ჩამოსვლიდან სამ თვეში უკვე უკანონოდ ცხოვრობ ქვეყანაში, ეს შიშით სავსე პერიოდია, არსებობ, მაგრამ არც არსებობს. არაფრის უფლება არ გაქვს, შენთვის ყველა კარი ჩაკეტილია, ყველა ოფიციალური თუ არაოფიციალური უწყების. ერთადერთი რაზედაც არალეგალობა ხელს არ გიშლის, შვილის ბაღში ან სკოლაში რეგისტრაციაა. იტალიაში არალეგალურად მყოფ არასრულწლოვანს განათლების უფლება აქვს. მაშინ არც ენა ვიცოდი და ვერც ქვეყნის ცხოვრების წესისა ვერაფერს ვგებულობდი.
მახსოვს კითხვა გამიჩნდა ამ ურთიერთ გამომრიცხავ პროცესებთან დაკავშირებით და ქართველებში ვიკითხე, – ეგ როგორ, მე თუ იურიდიულად არ ვარსებობს ქვეყანაში, მაშინ ბავშვის სკოლაში რეგისტრაცია როგორ შეიძლებათქო? – ეს რომის პაპის დამსახურებააო, მაშინ ასე ამიხსნეს ქართველებმა. რომის პაპის ბრძანებით, არალეგალ ბავშვებს უფელბას აძლევენ ჯანდაცვის სერვისების და განათლების მიღების შესაძლებლობისიო.
მას შემდეგ ასე, ჩემთის ჩუმად გულში მიყვარდა კათოლიკური სამყაროს პაპი, კაცმა რომელმაც 8 მილიარდიან დედამიწაზე ჩემს შვილს მომავალის ქონის შესაძლებლობა მისცა!
ნათელში იყავი რომის პაპო, მე შენ მიყვარდი, უცხოობის და უთვისტომობის მოლეკულებში ჩაკარგულ ერთ ემიგრანტს, როემლიც შენს ქვეყანაში ცხოვრობს! მშვიდად განისვენე რომის პაპო, ღემრთმა დალოცოს შენი ქვეყანა და შენი ხალხი!
ხათუნა შარაძე.
2025 წელი.
21 აპრილი.