საემიგრაციო მედიამაუწყებელი Apriori TV-ის რუბრიკა „ერთი ემიგრანტის ამბავი“ თამარ მენთეშაშვილთან ერთად წარმოგიდგენთ იტალიაში მცხოვრებ ემიგრანტს – სოფია ბარბაქაძეს.
სოფია 37 წლისაა და 9 წელია ემიგრანტია. ჰყავს იტალიელი მეუღლე და შვილი, 16 წლის ბარბარე. საქართველოში წარმატებით დაამთავრა, თბილისის კონსერვატორიასთან არსებული მუსიკალური ათწლედი. კითხვაზე თუ რამ გადააწყვეტინა წასვლა ემიგრაციაში, სოფია გვიყვება: ,,მოხდა ისე რომ პირველ ქმარს დავშორდი. ფაქტიურად მარტო დავრჩი, პატარა შვილთან ერთად. ჩემი მშობლები დიდი ხნის ემიგრანტები იყვნენ. გადავწყვიტე მათთან წამოსვლა, ბავშვთან ერთად. თავიდან ძალიან გამიჭირდა, რთული იყო თავის დამკვიდრება. მაშინ სულ რაღაც 28 წლის ვიყავი. ყველა გზა გავიარე, ვიყავი მოხუცის მომვლელი, დავდიოდი დალაგებებზე, ვმუშაობდი ხილის საწყობშიც, საავადმყოფოშიც მიმუშავია. უმეტესად ღამის სამსახურებს ვირჩევდი, დღისით შვილისთვის რომ მიმეხედა. ვგრძნობდი უდიდეს პასუხისმგებლობას, მე ჩემს გოგონაზე უნდა მეზრუნა. რა თქმა უნდა მშობლები ძალიან მეხმარებოდნენ. რომ არა მათი გვერდით დგომა, მე მარტო ამდენს ვერ შევძლებდი”.
სოფია გვიამბე როგორ აისრულე ოცნება, რომ მიგეღწია წარმატებისთვის მუსიკალურ სფეროში?
– ჩამოსვლიდან რამდენიმე წელში გავიცანი ჩემი ეხლანდელი მეუღლე. ჯერ თითქმის ახალი ნაცნობობა გვაკავშირებდა, როცა გაიგო რომ მუსიკალური ათწლედი მქონდა დამთავრებული. დაინტერესდა, რატომ არ ვაგრძელებდი სწავლას. მე ავუხსენი, რომ ემიგრანტებისთვის ეს არ იყო ადვილი, რადგან მქონდა ენის ბარიერი და არ ვიცოდი საიდან უნდა დამეწყო. გადავწყვიტეთ, უახლოეს კონსერვატორიაში მისვლა, პირობების გასარკვევად. აღმოჩნდა, რომ სამ დღეში იყო გამოცდები. სასწრაფოდ შევაგროვე საბუთები და სამ დღეში გავედი გამოცდაზე. რა თქმა უნდა ვერ მოვხვდი პირველ ცდაზე და არც მქონდა ამის მოლოდინი, რადგან თითქმის ათი წელი არ მქონია შეხება სიმღერასთან, მაგრამ კარგი გამოცდილება მივიღე. ავიყვანე ვოკალის პედაგოგი და დავიწყე მომზადება. ერთ-ერთ გაკვეთილზე პედაგოგმა დამახვედრა “მაესტრო“. მან მომისმინა და სრულიად მოულოდნელად ამიყვანა გუნდში, სადაც ეხლაც ვმღერი.
ერთი წლის შემდეგ ისევ გავედი გამოცდაზე და ჩავირიცხე მონოპოლის კონსერვატორიაში. ვარ მეცოსოპრანო, რაც არც ისე ხშირია იტალიაში და ინტენსიურად ვიღებ მონაწილეობას სპექტაკლებში. გუნდთან ერთად ხშირად მიწევს მოგზაურობა იტალიის სხვა და სხვა ქალაქებში. მინდა მადლიერება გამოვხატო ჩემი მეუღლის მიმართ, უდიდესი მხარდაჭერისთვის და გვერდში დგომისთვის.
სოფია ჩემს თხოვნაზე, რომ მოგვიყვეს, რაიმე საინტერესო ამბავი, ის დიდი ემოციით იხსენებს:
,,როცა კონსერვატორიის პირველ გამოცდაზე გავედი, ვდგევარ კომისიის წინაშე და ნერვიულობისგან ვერ ვხედავ ვერაფერს, ვმღერი და ჩემი ხმა არ მესმის. გამაჩერეს და მითხრეს რომ საკმარისი იყო. ამ დროს ფეხზე ადგა ერთი მაესტრო და დაიწყო ოთახში ბოლთის ცემა. არ მიშვებს, ცდილობს რაღაცის აღმოჩენას ჩემს ხმაში. მისმა ამ ქმედებამ მე იმედის სხივი დამანახა. ჩემი ნერვიულობის ფონზე მისი სახე არ დამამახსოვრდა. გონებაში ჩამრჩა მხოლოდ მისი სილუეტი, როდესაც ის ფანჯარასთან ზურგით გაჩერდა. იმ წელს როგორც ვთქვი არ მიმიღეს. შემდეგ იყო ლექციები, პრაქტიკული მეცადინეობები და ეს ადამიანი ვერც ერთხელ ვერ ვიპოვე, ამ ერთი წლის განმავლობაში. ერთ დღესაც შევდივარ სოლფეჯიოს ლექციაზე და ზუსტად იმ პოზაში, ფანჯარასთან მდგომი ჩემი მაესტრო აღმოვაჩინე. ეს იყო ჩემთვის უდიდესი სიხარულისა და იმედის ემოცია”.
– სოფი გაგვიმხილე შენი მომავალი გეგმების შესახებ. ,,გეგმები ბევრი მაქვს როგორც ჩემს მუსიკალურ კარიერაში, ასევე ვფიქრობ პარალელურად ტურისტულ ბიზნესში ვცადო ბედი. სულ ეხლახანს ბინა შევიძინე იტალიაში, ეს იყო დედაჩემის დიდი მონდომება და გვერდში დგომა. ასევე მინდა მადლიერებით აღვნიშნო დედის დიდი როლი ჩემს კარიერაში, ეს იყო მისი ყველაზე დიდი ოცნება, რომ მე სცენაზე ვეხილე. მისი უდიდესი დამსახურებაა რომ მე დღეს ფეხზე მყარად ვდგევარ. ,,მიუხედავად იმისა, რომ ყველა პირობა მაქვს იტალიაში ცხოვრებისთვის და საბოლოოდ დამკვიდრებისთვის, მაინც ჩემი ფიქრები და მომავალი საქართველოს უკავშირდება. არ მცილდება იმედი და განცდა, რომ ოდესმე შევძლებ ჩემს ქვეყანაში დაბრუნებას”.
მინდა აღვნიშნო, რომ სოფიასთან საუბარი საკმაოდ ემოციურად წარიმართა. მიუხედავად იმისა, რომ ის აქ უკვე შემდგარი და წარმატებულია თავის საქმეში, ცრემლების გარეშე ძალიან უჭირდა საქართველოზე საუბარი.
