AprioriTV — ხათუნა შარაძე /თეონა ჭანტურია
ბარში უკვე რამდენიმე თვეა მიმდინარეობს განსაკუთრებული კულტურულ-სოციალური ინიციატივა — „Parole di Confine: Voci di Donne, Storie di Vita“, შემოქმედებითი წერილობითი ლაბორატორია ემიგრანტი ქალებისთვის. პროექტი ყოველ ხუთშაბათს, 15:30–18:30 საათებზე ტარდება და ხორციელდება აფრო-ბრაზილიური კულტურული ასოციაცია Origens-ის, პულიის გენდერული თანასწორობის პროგრამა FUTURA-ს და ადამიანის კვლევებისა და ინოვაციის დეპარტამენტის მხარდაჭერით. ლაბორატორიას ხელმძღვანელობს იტალიელი მწერალი ფრანჩესკა პალუმბო, ორგანიზაციულ პროცესებში კი აქტიურად არის ჩართული ბრაზილიელი კულტურის პოპულარიზატორი და ასოციაცია ABAPORU-ის დამფუძნებელი ვანესა სილვა.
ეს სივრცე აერთიანებს სხვადასხვა ქვეყნის ქალებს, რომლებიც საკუთარ ემიგრანტულ გამოცდილებას, ემოციებსა და ისტორიებს ტექსტისა და პოეზიის ფორმით გამოხატავენ პირველად იმ გარემოში, სადაც მათი ხმები ნამდვილად ისმის და ნამდვილი მნიშვნელობა ენიჭება.
დიასპორული მედია AprioriTV გთავაზობთ ინტერვიუს ვანესა სილვასთან
– ვინ არის ვანესა სილვა და რას ფიქრობთ ამ პროექტზე?
„ბრაზილიელი ვარ და უკვე ათი წელია ბარში ვცხოვრობ. იტალიაში იმიტომ გადმოვედი, რომ ჩემს ბარელ მეუღლეს გამოვყევი. მანამდე ერთად ვცხოვრობდით სან-პაულოში, მილანში და პეკინშიც კი.
მაქვს საკუთარი კულტურული ასოციაცია ABAPORU, რომელიც იტალიაში ბრაზილიური კულტურის, განსაკუთრებით კინოს პოპულარიზაციას ემსახურება. ასევე ვთანამშრომლობ ანა ესტრელასთან, Associazione ORIGENS-ის ხელმძღვანელთან და ვარ ქალთა ჯგუფის — ALBA-ს კოორდინატორი.
პროექტი ანა ესტრელას და მწერალ ფრანჩესკა პალუმბოს ეკუთვნის. მე მათთან ერთად ორგანიზაციულ ნაწილში ვმუშაობდი. მტკიცედ მჯერა, რომ ეს ინიციატივა უცხოელ ქალებს სჭირდებათ, რადგან აქ მათ აქვთ სივრცე, სადაც საკუთარ თავზე, საკუთარ ემოციებსა და ცხოვრებისეულ ისტორიებზე საუბარი შეუძლიათ.“
– როგორ შეაფასებდით ემიგრაციას და იმიგრანტი ქალების როლს ხელოვნებაში?
„სამწუხაროდ, ამჟამინდელი მთავრობის პირობებში იტალიაში მიგრაცია ძალიან ნეგატიურად აღიქმება. ეკონომიკური სირთულეების დროს ხელისუფლება ხშირად ცდილობს პასუხისმგებლობა „სხვასთან“ გადაამისამრთოს, ამ შემთხვევაში, ემიგრაციაზე. ყველაზე იოლია ბრალი დასდო მათ, ვინც ვერ იცავს საკუთარ თავს.
ემიგრანტ ქალებს ხელოვნების სფეროში განსაკუთრებულად უჭირთ იმისთვის, რომ მათი ნამუშევრები გამოჩნდეს, ორმაგ შრომას ახორციელებენ. თუმცა, მიუხედავად გამოწვევებისა, მაინც ახერხებენ, რადგან იტალიელებს სხვა კულტურებისადმი ბუნებრივი ცნობისმოყვარეობა აქვთ.
ემიგრანტი ქალების ხელოვნება უზარმაზარ როლს თამაშობს ის ხელს უწყობს კულტურების გაცნობას, სტერეოტიპების დანგრევას და ადამიანურ კავშირებს.“
– რამდენად მნიშვნელოვანია ეს პროექტი ემიგრანტი ქალებისთვის?
„ეს პროექტი უბრალოდ მნიშვნელოვანი კი არა აუცილებელია. ამ შეხვედრებმა დამანახა, რომ არსებობენ ქალები, რომლებიც თავს უხილავად გრძნობენ, არ აქვთ სივრცე, სადაც საკუთარ განცდებსა და ისტორიებს გააზიარებენ.
ვხედავ, როგორ იცვლებიან – თითქოს თავიდან იბადებიან. როდესაც ქალები საკუთარ ემოციებს სიტყვებად აქცევენ, პოეზიას ქმნიან, ისინი შინაგანად იზრდებიან და ძლიერდებიან. ეს პროექტი მათ ახალ ძალას აძლევს.“
– რას იტყვით იმ ქართველ ქალებზე, რომლებიც პროექტში მონაწილეობენ?
„მანამდე ქართველ ქალებთან ასე ახლო ურთიერთობა არ მქონია. რაც ვიცოდი, ის იყო, რომ უმეტესობა მომვლელად მუშაობს და ხშირად ვხედავდი მათ პიაცა უმბერტოზე დასვენების დღეს.
სამწუხაროდ, ხშირად მესმოდა ნეგატიური სტერეოტიპები: რომ ზოგიერთმა თითქოს სახლების გაძარცვაში ეხმარება მამაკაც ქართველებს; რომ თითქოს არ არიან თავაზიანები იმ ადამიანებთან, ვისზეც ზრუნავენ.
მართლა არასამართლიანი დამოკიდებულებაა, იმ ადამიანებს, ვინც ამას ამბობდა, არასოდეს ჰქონიათ ფაქტები.
ამ პროექტზე სამი ქართველი ქალი გავიცანი, და მათგან არც ერთი შეესაბამება გავრცელებულ სტერეოტიპებს. ისინი ძალიან თბილები, მოსიყვარულეები, ქალურები და უღრმესი პატივისცემით სავსენი არიან.
მათი ისტორიები ძალიან ამაღელვებელია განსაკუთრებით მათი სევდა იმაზე, რომ საქართველოში დატოვებული ცხოვრება აღარ არსებობს და დაბრუნება მათთვის რეალურ პერსპექტივად აღარ ჩანს.
ამ ქალებს მაღალი განათლება და ინტელექტი აქვთ, საქართველოში ასეთი სამუშაოს შესრულება მათთვის წარმოუდგენელი იქნებოდა.
მეც მწყდება გული, რომ ბევრი დამსაქმებელი ვერ ხედავს, რა დგას მათი ცხოვრების უკან, რამდენად უნარიანი და განათლებული არიან. ხშირად მათ მხოლოდ ერთი პროფესიული როლის მიხედვით აფასებენ, მაშინ როცა მათი ყოველდღიური შრომა ფიზიკურადაც და ემოციურადაც ურთულესი სამუშაოა.“
VERSIONE ITALIANA — Intervista a Vanessa Silva
AprioriTV — Khatuna Sharadze / Teona Chanturia
A Bari da alcuni mesi è attiva una significativa iniziativa culturale e sociale: “Parole di Confine: Voci di Donne, Storie di Vita”, un laboratorio di scrittura creativa dedicato alle donne con background migratorio.
Il progetto si svolge ogni giovedì dalle 15:30 alle 18:30 ed è realizzato grazie alla collaborazione dell’associazione culturale afro-brasiliana Origens, del programma regionale per la parità di genere FUTURA e del Dipartimento di Ricerca e Innovazione Umanistica.
Il laboratorio è guidato dalla scrittrice italiana Francesca Palumbo, mentre nell’organizzazione è coinvolta attivamente Vanessa Silva, fondatrice di ABAPORU e promotrice della cultura brasiliana in Italia.
Questo spazio riunisce donne provenienti da diversi Paesi, offrendo loro l’opportunità di trasformare esperienze, emozioni e vissuti migratori in testi e poesie — in un ambiente dove le loro voci vengono finalmente ascoltate e valorizzate.
AprioriTV presenta l’intervista a Vanessa Silva
— Chi è Vanessa Silva e cosa pensa di questo progetto?
«Sono brasiliana e vivo a Bari da dieci anni. Mi sono trasferita in Italia perché ho seguito mio marito, che è barese. Prima abbiamo vissuto insieme a San Paolo, poi a Milano e anche a Pechino.
Dirigo l’associazione culturale ABAPORU, che si occupa di diffondere la cultura brasiliana in Italia, in particolare attraverso il cinema. Collaboro inoltre con Ana Estrela, responsabile dell’Associazione ORIGENS, e sono coordinatrice del gruppo femminile ALBA.
Questo progetto è stato ideato da Ana Estrela e dalla scrittrice Francesca Palumbo. Io ho collaborato con loro nell’organizzazione. Credo profondamente che questa iniziativa sia necessaria per le donne straniere, perché offre loro uno spazio in cui possono esprimere se stesse, le proprie emozioni e le proprie storie di vita.»
— Come valuteresti l’immigrazione e il ruolo delle donne immigrate nell’arte?
«Purtroppo, con l’attuale governo, l’immigrazione in Italia è vista in modo molto negativo. Nei momenti di difficoltà economica si tende sempre a cercare un colpevole esterno, e in questo caso tocca all’immigrazione. È molto facile prendersela con chi non ha gli strumenti per difendersi.
Le donne immigrate fanno enorme fatica ad emergere nel panorama artistico: devono lavorare il doppio per far conoscere la propria arte. Tuttavia, nonostante gli ostacoli, ci riescono, perché gli italiani sono generalmente molto curiosi verso le altre culture.
L’arte delle donne immigrate ha un ruolo fondamentale: permette di far conoscere la propria cultura e contribuisce ad abbattere pregiudizi e stereotipi.»
— Quanto è importante questo progetto per le donne immigrate?
«Questo progetto non è solo importante: è indispensabile.
Durante gli incontri ho capito che esiste un mondo di donne che si sentono invisibili e non hanno uno spazio dove poter accogliere le proprie storie, emozioni e riflessioni.
Ho visto una trasformazione profonda in ognuna di loro: è come se rinascessero. Mettere in parole pensieri e sentimenti, trasformarli in testo o poesia, dà loro forza, consapevolezza e nuova energia.»
— Cosa puoi dire delle donne georgiane che partecipano al progetto?
«Prima di questo progetto non avevo mai avuto una conversazione vera con una donna georgiana. Sapevo soltanto che molte di loro lavorano come badanti e le vedevo spesso il giovedì in Piazza Umberto nel loro giorno libero.
Purtroppo avevo sentito anche vari stereotipi negativi:
che alcune aiuterebbero uomini georgiani a derubare le case dove lavorano;
che non sarebbero particolarmente delicate o affettuose con gli anziani a cui badano.
Mi è sempre sembrato qualcosa di ingiusto e infondato, anche perché nessuno di quelli che me lo dicevano aveva mai portato una prova concreta.
Durante il progetto ho conosciuto tre donne georgiane e nessuna di loro corrisponde a questi pregiudizi. Sono persone estremamente dolci, affettuose, educate e sorridenti.
Le loro storie mi hanno profondamente commossa, soprattutto la malinconia legata alla consapevolezza che la vita lasciata in Georgia non esiste più e che il ritorno non è una possibilità reale a causa della situazione economica.
Queste tre donne hanno un alto livello culturale e, nel loro Paese, non avrebbero mai svolto il lavoro che fanno qui in Italia.
Mi dispiace che molte famiglie non riescano neppure a immaginare cosa si nasconda dietro ciascuna di loro e quanto siano capaci e intelligenti. Vengono spesso trattate come se avessero una sola qualifica possibile, mentre quello che fanno è un lavoro difficilissimo, sia fisicamente che emotivamente.
დიასპორული მედია Apriori TV • აპრიორი ტვ-ს გენერალური სპონსორია ტურისტული კომპანია – “L’oro degli Argonauti”
ბილეთების დასაჯავშნად მოგვწერეთ 
